Op de recente Hageland Blues&Roots Night in de Glazuur in Glabbeek (25/03/’23) was het “effect” van een affiche mét THE BLUESBONES erg  duidelijk. Met “Chain Gang” op de playlist werd er toen al een tipje van de sluier die er over hun nieuwe (vierde) studio album ‘UNCHAINED’ (recensie) hing en die op 09 april tijdens een release party officieel zou voorgesteld worden, gelicht. Gezien hun populariteit, zou ik voor mijn live verslag nu meteen met de deur in huis kunnen vallen. Echter en enkel voor blues dummies, de volgende beknopte -begrijpe wie begrijpen kan- veelzeggende BluesBones-bio: de band werd in 2011 opgericht en anno 2023 zijn NICO (De Cock aka Big D: zang - promotor), STEF (Paglia: gitaar – frontman Stef Paglia Trio, Kaz Hawkins Band), EDWIN (Risbourg: Hammond, Rhodes), Geert (Boeckx: bas) & JENS (Roelandt: drums) The BluesBones. Hun muziek varieert van blues rock, intense blues ballades, swampy slide tot heavy rock. The BluesBones zijn met 4 studio en 3 live albums, als winnaar van de BBC 2016, met een tweede plaats tijdens de EBC 2017 finale in Horsens (DK) én, optredens tijdens Blues Peer, Ribs & Blues, Kwadendamme, Swing Wespelaar, Breda Jazz, Culemborg Blues en... m.a.w. allang niet meer aan hun proefstuk toe.

“Some real Belgian Badass Blues…” (dixit Anna Lee)

In Haacht stonden de deuren van GC Den Breughel als “centrum voor cultuurparticipatie, gemeenschapsvorming en cultuurspreiding ten dienste van de lokale bevolking” al eens open voor de BBC-2018 én in 2019 voor de opnames van ‘Live on Stage’, het derde live album van The BluesBones. Gastheer/co-organisator was toen telkens het team van Swing “Blues for the People” Wespelaar. L’histoire se répète en dat geldt ook in de muziek scene, want op 08/04/’23 was er in samenwerking met v.z.w. Swing de release party van hun vierde studio album, waar Anna Lee The BluesBones cool aankondigde als “the best Badass Belgian Blues…”.

De ‘Unchained’-party bestond uit twee sets, waarbij telkens “oude” en nieuwe nummers elkaar afwisselden. Als Nico met “Saved by the Blues” (de titelsong van hun 2015-album) opent, is het meteen duidelijk uit wat voor een repertoire deze ondertussen ervaren muzikanten al kunnen putten, want als daarna ook nog “Find Me a Woman”, “Voodoo Guitar” (het titelnummer van hun 2012-debuut album!)en “She’s Got the Devil in Her” volgden, was dat telkens ouderwets genieten. In de eerste set was, slim gekozen trouwens, het éérste nieuwe nummer “Changes” al meteen een voltreffer. ‘Unchained’ opent rustig maar erg sterk met “Chain Gang”, met daarin het herkenbare uitzichtloze monotone gezang van aan elkaar geketende gevangenen. De gitaar van Stef, Edwin’s Hammond orgel en Nico’s parlando zorgden in de donkere zaal voor de nodige climaxen en reacties. In “Time to Learn”, het eerste uptempo nummer van het album, klonk Stef’s repetitieve slide riff erg aanstekelig en in de shuffle “The Road Ahead” waren het de subtiele aanstekelige slides, die het verschil uitmaakten. Hierna volgde een korte pauze.

Op de cd promo flyer stond er dat op ‘Unchained’ alle blues stijlen in de nummers, die de bandleden samen schreven, verwerkt zaten. Op “Moving On”, waarmee de tweede set opende, knipoogde Nico duidelijk opgewonden naar “Ace of Spades”,Johnny Rawls. De aangename achtergrondzang die op de cd door ene Whitney Tai gedaan wordt, deed Stef en stond samen met een lichtvoetig Hammond orgel garant stond voor een portie behaaglijk klinkende soulvolle blues. Big D deed in de ballade “The Tale of Big Tom Brady” het (bijna gesproken) trieste verhaal van een whisky drinkende Big Tom Brady (niet Tim Brady, de genereuze Amerikaanse football-speler!), die naar captain keys luistert. Op het album werd “I Cry” -een nummer over “verlies”, opgedragen aan hun plots overleden eerdere drummer, Koen Mertens (1974-2022)- opgenomen in twee versies. Vanavond brachten The BluesBones de uitgeklede versie die met Edwin op piano rustig ingeleid werd, tot Nico (ook nu weer) sterk en heel overtuigend overnam. Het ging daarna, met een onopvallende maar attente Stef in de achtergrond, langzaam naar een climax. Het laatste album-nummer, “Talking to the Lord” is een gedreven bluesy rocker met een prima orgel solo. Tenslotte nog dit over de “oude” nummers. Het funky “No Good for Me” blijft een uitstekend dansnummer en “The Witchdoctor” & “The Devil’s Bride” blijven topnummers, waarbij vooral Nico’s Barry White-moment, super blijft. Voor de “Zugabe” vonden The BluesBones hun inspiratie opnieuw/ook bij de vrouwen. “Whiskey Drinking Woman” werd vanavond de kers op de bruidstaart en het einde van een geslaagde release party!    

“Met ‘Unchained’ verzekeren The BluesBones hun sterke positie als live band in de Europese blues scene nog méér…” (ESC, Rootstime.be)

Eric Schuurmans